Οι πιο σκοτεινές του χρόνου μέρες
Πρέπει να γίνουν φωτεινές.
Για να συγκρίνω λέξεις δε θα βρω –
Τα χείλη σου είναι τόσο τρυφερά.
Τα μάτια μόνο να σηκώσεις μη τολμήσεις,
Φυλώντας τη δική μου τη ζωή.
Πιο λαμπερά από τους πρώτους μενεξέδες
Μα είναι θανάσιμα για εμέ.
Μα να κατάλαβα πως είν’ τα λόγια περιττά
Είναι ανάλαφρα τα χιονισμένα τα κλαριά…
Ο πτηνοθήρας άπλωσε τα δίχτυα ήδη
Στην άκρη του ποταμού εκεί.
Самые темные дни в году
Светлыми стать должны.
Я для сравнения слов не найду —
Так твои губы нежны.
Только глаза подымать не смей,
Жизнь мою храня.
Первых фиалок они светлей,
А смертельные для меня.
Вот, поняла, что не надо слов,
Оснеженные ветки легки…
Сети уже разостлал птицелов
На берегу реки.