De sneeuwstorm heeft mijn deur geopend,
zodat de kou het huis beving,
en ik in een nieuw-sneeuwen doopvont
het tweede doopsel onderging.
En in een nieuwe wereld leerde
ik mensen, dingen te verstaan,
en dat gemeenlijk de verkeerden
de brede weg ten hemel gaan.
De liefde moe leef ik verbitterd
in dit steeds kouder wordend land.
Op mijn bevroren voorhoofd schittert
een sneeuwvlok als een diamant.
De trots van een opnieuw gedoopte
veranderde mijn hart in ijs.
Waar wou je nog dat ik op hoopte?
Wat maak je mij voor lente wijs?
Kijk toch hoe blij ik ben van binnen,
sinds sneeuw de hemel voor mij sloot!
Geen lente hoeft meer te beginnen:
het derde doopsel is de Dood.
Открыли дверь мою метели,
Застыла горница моя,
И в новой снеговой купели
Крещен вторым крещеньем я.
И, в новый мир вступая, знаю,
Что люди есть, и есть дела,
Что путь открыт наверно к раю
Всем, кто идет путями зла.
Я так устал от ласк подруги
На застывающей земле.
И драгоценный камень вьюги
Сверкает льдиной на челе.
И гордость нового крещенья
Мне сердце обратила в лед.
Ты мне сулишь еще мгновенья?
Пророчишь, что весна придет?
Но посмотри, как сердце радо!
Заграждена снегами твердь.
Весны не будет, и не надо:
Крещеньем третьим будет — Смерть.
«Ik ben gestorven en jij leeft. / De wind wiegt alles klagelijk, / als hij het huis, het bos omgeeft. / Niet elke den afzonderlijk, / maar alle bomen deinen mee / de ganse verte, weids en groot, / als rompen van een vissersvloot / op 't vlakke water van de ree. / Het is geen ko...»
«Ik wist, ik droom in jou, / 'k lag wakker, zo kwam dat. / Een lichtje, vaag en blauw, / verlichtte heel mijn pad. Je zag een protserig paleis, / heel wit, met tuinen eromheen / het hekwerk bracht je van de wijs, / om elk bordes, van schreeuwend steen. Op goed geluk liep je maar door, /...»
«'Ze rust in ongerief, / in slijk en wier... De floers / van slaap kent ze ook daar niet!' / 'Ik had haar lief, / als veertigduizend broers / haar lief niet konden hebben!' / 'Maar Hamlet!' Ze raakt de bodem daar, / in wier en slijk! Haar laatste ...»
«De zaal verstomt en ik kom op, / leun tegen een papieren deur / en vang de verre echo's op / van wat er in mijn tijd gebeurt. De schemer is op mij gericht, / door duizend kijkers scherpgesteld. / Ontsla mij, God, van deze plicht, / die beker drinken, met geweld. Ik hou van Uw verbeten ...»