Vladimir Solovjov
In de ochtendtrein

Lucht en raam, na lange strijd, fel en geducht...
Gele berken die het sparrenwoud verstoren,
en daarachter dan de lichtlichblauwe lucht
en de zachte bedden van het komend koren.

Vol valse adem schiet de stoomlocomotief
stampend razend voort, met dode donderslagen,
maar de ziel van de natuur wordt stil en lief
in bewegingloze gloed met ons gedragen.

Komt er nooit een einde aan de diepe kloof?
Kan de vijandschap zich ook gewonnen geven,
helder samengaan in zegenrijk geloof —
motor zonder ziel en onbeweeglijk leven?

Arie Van Der Ent