Vladimir Solovjov
In de ochtendtrein

Lucht en raam, na lange strijd, fel en geducht...
Gele berken die het sparrenwoud verstoren,
en daarachter dan de lichtlichblauwe lucht
en de zachte bedden van het komend koren.

Vol valse adem schiet de stoomlocomotief
stampend razend voort, met dode donderslagen,
maar de ziel van de natuur wordt stil en lief
in bewegingloze gloed met ons gedragen.

Komt er nooit een einde aan de diepe kloof?
Kan de vijandschap zich ook gewonnen geven,
helder samengaan in zegenrijk geloof —
motor zonder ziel en onbeweeglijk leven?

Arie Van Der Ent

Владимир Соловьёв
На поезде утром

Посвящается В. П. Гайдебурову

Воздух и окошко, добытые с боя...
Желтая береза между темной ели,
А за ними небо светло-голубое
И хлебов грядущих мягкие постели.

С призраком дыханья паровоз докучный
Мчится и грохочет мертвыми громами,
А душа природы с ласкою беззвучной
В неподвижном блеске замерла над нами.

Тяжкому разрыву нет конца ужели?
Или есть победа над враждою мнимой,
И сойдутся явно в благодатной цели
Двигатель бездушный с жизнью недвижимой?

Стихотворение Владимира Соловьёва «На поезде утром» на голландском.
(Vladimir Solovyov in dutch).