Vladimir Majakovski
Mijn universiteit

U kent Frans.
Bent een taalbent een rekenwonder.
Uitstekend! Bijzonder!
Máár —
kunt ú met een woonblok een lied aanheffen?
En heeft u soms enig besef
van wat trams bespreken onder
mekaar?
Het menskuiken kijkt
maar net
uit zijn dop,
of hij zit achter boek,
schrijfblok en schrijfgerei.
Ik leerde van uithangborden het alfabet,
door bladzijden bladerend van blik en van ijzer.
Ze pakken de aarde.
Geplukt en
geplunderd
krijg je haar aangereikt,
speelgoedglobe,
pasklare leerstof.
Maar ík —
op mijn zij leerde ik aardrijkskunde,
voor mijn nachtlijk logies
op de grond neerploffend!
Groot is ook der geschiedvorsers nood:
— Barbarossa zijn baard, was die rossig of rood? —
Wie weet!
Ik wroet niet in onzin en stoffige lorren.
Wél ken ik heel Moskou's roddelhistorie.
Men pakt Dobroljoebov (om het kwade te haten);
die naam is niet netjes,
zo hoor je ze smalen.
Wat ik leerde haten
dat waren de vetten,
ik
die mezelf
verkocht voor elk maaltje.
Uitgestudeerd
plooit men zich hoofs
naar de smaak der dames,
opinietjes rinklend uit hoofdjes als rammelaars.
Ik had alleen maar huizen voor aanspraak,
pompstations en waterreservoirs.
Aandachtige daken spitsten hun dakkapel
om op te pikken wat ik vertelde,
om het later —
hun windvaantongen verdraaiend —
als roddel over en weer
aan elkaar
en de nacht
te verraaien.

Marko Fondse