Als acrobaat torste ik het,
hief het als worstelaar.
Als een verkiezingspropagandist,
noodklok
door brandende dorpen slaand
riep ik:
‘Hier, pak aan dan!
Toe dan!
Hier is 't!’
Als zo'n lomp element
zijn zeer uit de doeken doet —
deinst
het gejufferte
zonder te kijken
stof
sneeuw en
blubber door
— net een stel voetzoekers -
weg van me voort:
‘Voor ons mag 't wat kleiner zijn,
een tango, dat soort...’
Ik kan hem niet tillen
mijn last —
en ik til hem.
Hem afwerpen wil ik —
en heb niets te willen!
Mijn ribbekastduigen — ze zullen 't niet mannen.
De kooi van mijn borst kraakt onder de spanning.
Подня́л силачом,
понёс акробатом.
Как избирателей сзывают на митинг,
как сёла
в пожар
созывают набатом —
я звал:
«А вот оно!
Вот!
Возьмите!»
Когда
такая махина ахала —
не глядя,
пылью,
грязью,
сугробом, —
дамьё
от меня
ракетой шарахалось:
«Нам чтобы поменьше,
нам вроде танго́ бы…»
Нести не могу —
и несу мою ношу.
Хочу её бросить —
и знаю,
не брошу!
Распора не сдержат рёбровы дуги.
Грудная клетка трещала с натуги.