Wat ik meekreeg aan liefde was heel normaal.
Maar een mens
wordt van kindsbeen
tot werkezel afgericht.
Dus ik naar Rions waterkant aan de haal,
liep de kantjes eraf,
op de loop voor iedere plicht.
Moeder de pest in:
‘Smerig klein ettertje!’
Pa beloofde een stevig pak ransel.
Maar ik waagde,
gewapend met valse drieroebelbiljetten
met soldaten in 't kaartspel mijn kansen.
Ik liet mij,
door geen hemd belast
of schoeisel gefnuikt,
door Georgiës hitte schroeien.
Wentelde zonwaarts dan rug,
dan buik,
tot mijn bast
van de honger loeide.
De zon stond verbaasd:
‘Moet je zien zo'n kleinduimpje!
Toch —
er zit durf
in het hart van die kleine!
Waar haalt-ie
de ruimte
vandaan
zo'n turf —
voor mij,
de rivier,
die bergen en reuzeravijnen?!
Я в меру любовью был одарённый.
Но с детства
людьё
трудами муштровано.
А я —
убёг на берег Риона
и шлялся,
ни чёрта не делая ровно.
Сердилась мама:
«Мальчишка паршивый!»
Грозился папаша поясом выстегать.
А я,
разживясь трёхрублёвкой фальшивой,
играл с солдатьём под забором в «три листика».
Без груза рубах,
без башмачного груза
жарился в кутаисском зное.
Вворачивал солнцу то спину,
то пузо —
пока под ложечкой не заноет.
Дивилось солнце:
«Чуть виден весь-то!
А тоже —
с сердечком.
Старается малым!
Откуда
в этом
в аршине
место —
и мне,
и реке,
и стовёрстым скалам?!»