Sofia Parnok
Op een witte nacht

Geen zwerk dit, maar een stolp, luchtledig
boven de huizen, wit en naakt,
als ware argeloos, onzedig
het dek van alles zoekgeraakt,

het donker schim van licht geworden,
het licht van duisternis maar schijn.
De dag voorbij? De nacht gekomen?
Een rare droom ons bange zijn?

Mijn blik gaat dwars door alle dingen,
mijn kamer ligt er doodstil bij,
ik zie je mond, de rimpelingen,
de kussenafdruk, niet van mij.

Hij mag gespeeld zijn, teer en rustig,
je ogenblik, zo moe, intens –
ach, kan hij boos zijn, schuldig,
onder dit zwerk, de arme mens!

Arie Van Der Ent