Geen zwerk dit, maar een stolp, luchtledig
boven de huizen, wit en naakt,
als ware argeloos, onzedig
het dek van alles zoekgeraakt,
het donker schim van licht geworden,
het licht van duisternis maar schijn.
De dag voorbij? De nacht gekomen?
Een rare droom ons bange zijn?
Mijn blik gaat dwars door alle dingen,
mijn kamer ligt er doodstil bij,
ik zie je mond, de rimpelingen,
de kussenafdruk, niet van mij.
Hij mag gespeeld zijn, teer en rustig,
je ogenblik, zo moe, intens –
ach, kan hij boos zijn, schuldig,
onder dit zwerk, de arme mens!
Не небо — купол безвоздушный
Над голой белизной домов,
Как будто кто–то равнодушный
С вещей и лиц совлек покров.
И тьма — как будто тень от света,
И свет — как будто отблеск тьмы.
Да был ли день? И ночь ли это?
Не сон ли чей–то смутный мы?
Гляжу на все прозревшим взором,
И как покой мой странно тих,
Гляжу на рот твой, на котором
Печать лобзаний не моих.
Пусть лживо–нежен, лживо–ровен
Твой взгляд из–под усталых век, —
Ах, разве может быть виновен
Под этим небом человек!