Ik heb een hekel aan die kleur
die eeuwig zij vervloekt –
het zijn de jaren van terreur,
de doodstraf die hij boekt;
de hete gloed van spijkerstaal
en van het beulsgewaad;
de foltering van mensentaal,
waarin de hel vergaat;
trompetgeschal en zegepraal,
het zwaard van elk geslacht;
het bloed dat vloeit, oneindig maal,
en richt tot God zijn klacht.
Мне ненавистен красный цвет,
За то, что проклят он.
В нем — преступленья долгих лет,
В нем — казнь былых времен.
В нем — блеск дымящихся гвоздей
И палачей наряд.
В нем — пытка вымысел людей,
Пред коим бледен ад.
В нем — звуки труб, венцы побед,
Мечи — из рода в род…
И кровь, текущая вослед,
Что к Богу вопиет!
«Er is, als de herfst amper is verschenen, / Een korte maar heerlijke tijd — / Alle dagen als door kristal beschenen, / En de avond een stralende heerlijkheid. Waar eens de sikkel het koren luchtig deed vallen / Is het nu uitgestrekt en verlaten. / Alleen de spin weeft er nog zijn vallen...»
«Boven de vallei in de warme zwoele lucht, / Luiden klokken in de verte, / Dat als het ruizen van kranen in hun vlucht, / Zacht in het lover besterft. Gelijk de zwellende lentezee, / Helder, als de dag begint te sussen, / Het gehaast, bijna gedwee / Een schaduw over de vallei laat rusten...»
«Terug in de stad mij tot tranen bekend, / In het merg, in het bloed tot het laatste bekend. / Je bent weer terug, dus je vreet je meteen / Door de levertraanmist van de avonden heen. / Zorg dat je de dag van december herkent, / Boosaardige teer is met eigeel gemengd. / Petersburg! En mij...»
«Liefde krijgt ieder individu / mee vanaf de geboorte. / Maar tussen verplichtingen enzovoort / om den brode / en meer van die / daaglijkse noden / versteent 's harten grond tot de bodem. / Het hart kreeg een lijf aan, / het lijf weer een hemd. / En kon het daarbij nou maar blijven!...»