Michail Koezmin
De muze

Ze gooit haar net in troebel water, 
een linde werpt geheimenis,
en onze maagd ziet even later
de schubben van de schone vis.

Beestachtig gaan ze zich te buiten,
hun staarten slaan naar alle kant,
om dan zich stil weer op te sluiten,
gewoon, lichtvoetig, transparant.

Ze maken haar gemoed niet lichter,
de vruchten uit de diepe plomp;
ze wacht halsstarrig tot de dichter
in gouden luister bovenkomt.

Arie Van Der Ent