Het lichtte. De nachtzuster zuchtte. En kuis
bedekte ze zich met een achteloos kruis;
ze klikte niet langer met pennen van staal.
De zaalwacht kwam langs met de arts van het huis.
De dode ging buiten uit zijn hospitaal.
En al die tijd bracht ik met kaartspelen zoek,
of las uit gewoonte een nutteloos boek.
Ik stond niet eens op, want ik hoorde geen woorden,
ik ging niet naar buiten op de stem uit het noorden,
niet wetend waarheen, voor eeuwig ontheemd...
En dan maar de mond vol van — 'mens', da's toch vreemd!
Светало. Сиделка вздохнула. Потом
Себя осенила небрежным крестом
И отложила ненужные спицы.
Прошел коридорный с дежурным врачом.
Покойника вынесли из больницы.
А я в это время в карты играл,
Какой-нибудь вздор по привычке читал,
И даже не встал. Ничего не расслышал,
На голос из-за моря звавший не вышел,
Не зная куда, без оглядки, навек...
А вот, еще говорят — "человек"!
«Nacht, straat, lantaarn, drogisterij, / een wereld voos en afgestompt. / Een kwart eeuw gaat misschien voorbij — / dit alles blijft. Geen mens ontkomt. Je sterft — en weer hetzelfde wacht, / met alle dingen als ze waren: / nacht, ijzig water in de gracht, / drogisterij, straat, en ...»
«Helder een meisjesstem zong in het kerkkoor / van al wie moe zijn in vreemde stad, / van 't zeeschip dat uit de haven wegvoer, / van al wie blijdschap lang reeds vergat. De koepel weerkaatste van hoog die woorden, / en licht viel op een witte japon, / en elk uit het duister keek toe en ho...»
«Ik heb naar grootheid, naar succes, naar glorie / op deze bitt're aarde niet getaald, / zolang mij jouw gelaat op tafel voor me / in 't simpel lijstje maar heeft toegestraald. 't Uur kwam, en jij ging heen, het huis ontstolen. / In nacht wierp ik de ring van goed en kwaad. / In and'rer ha...»
«Ik dwaalde in oktober door de nevel / en zocht in geheugen 't refrein / (o, tijd van onkreukbaar beleven / o, liefde van meisjes niet veil) / en daar, uit de donkere nevel / herrees het verloren refrein. / / Mijn jeugd kwam terug, ging ik dromen, / en jij, als in leven, en jij...»