Het lichtte. De nachtzuster zuchtte. En kuis
bedekte ze zich met een achteloos kruis;
ze klikte niet langer met pennen van staal.
De zaalwacht kwam langs met de arts van het huis.
De dode ging buiten uit zijn hospitaal.
En al die tijd bracht ik met kaartspelen zoek,
of las uit gewoonte een nutteloos boek.
Ik stond niet eens op, want ik hoorde geen woorden,
ik ging niet naar buiten op de stem uit het noorden,
niet wetend waarheen, voor eeuwig ontheemd...
En dan maar de mond vol van — 'mens', da's toch vreemd!
Светало. Сиделка вздохнула. Потом
Себя осенила небрежным крестом
И отложила ненужные спицы.
Прошел коридорный с дежурным врачом.
Покойника вынесли из больницы.
А я в это время в карты играл,
Какой-нибудь вздор по привычке читал,
И даже не встал. Ничего не расслышал,
На голос из-за моря звавший не вышел,
Не зная куда, без оглядки, навек...
А вот, еще говорят — "человек"!