Het hemelse azuur is stil
als op de eerste scheppingsdag,
toen alles was nog pijnloos pril
en op het hart geen zonde lag.
Ik hoef geen liefde en geen linten,
ik adem 's morgens stil en vrij,
zoals het gras in gulden tinten...
Geen dagen, komend of voorbij,
met rare proeven of gereken.
Ik voel alleen, zoals weleer;
wat een geluk – je hoofd niet breken,
wat een genot – geen wensen meer!
И вновь, как в первый день созданья,
Лазурь небесная тиха,
Как будто в мире нет страданья,
Как будто в сердце нет греха.
Не надо мне любви и славы:
В молчанье утренних полей
Дышу, как дышат эти травы...
Ни прошлых, ни грядущих дней
Я не хочу пытать и числить,
Я только чувствую опять,
Какое счастие — не мыслить,
Какая нега — не желать!