Kur vdes njeriu,
Ndryshon portreti i tij
Dhe sytë tjetërlloj vështrojnë
Dhe buzët ndryshe buzëqeshin.
E vura re këtë, kur kthehesha
Nga funeral i një poeti.
Kam parë plot të vdekur që atëherë,
Hamedja ime krejt u vërtetua.
Когда человек умирает,
Изменяются его портреты.
По-другому глаза глядят, и губы
Улыбаются другой улыбкой.
Я заметила это, вернувшись
С похорон одного поэта.
И с тех пор проверяла часто,
И моя догадка подтвердилась.
«Gjallë je, ti moj nënoçka ime? / Gjallë jam edhe unë… të përshëndes / Paqja e mbuloftë këtë mbrëmje / Izbën tënde deri në mëngjes. Mora vesh se ti je merakosur / Atje larg për mua përseri / Se ti shpesh del rrugës e brengosur / Mbështjellë me të vjetrin shall të...»
«Puthmë moj e dashur puthmë / Gjer në dhimbje, gjer në gjak / S’e duron dot ftohtësirën / Zemra ndezur zjarr e flakë. S’është kupa e përmbysur / Mes gazmoreve për ne / Ti një gjë kupto moj mike / Veç një herë rron mbi dhe. Shih në mes të errësirës / Hënën që...»