1.
Iisakin kirkko on verhoutunut
taas kerran sulaan hopeaan.
Pietarin malttamaton ratsu
jähmettyy hyppyynsä uhkaavaan.
Tukahduttava tuima tuuli
lennättää nokea piipuista...
Ah! Tämä uusi kaupunki
ei tsaaria lainkaan tyydytä.
2.
Sydämeni lyö säännöllisesti,
en piittaa pitkistä vuosista!
Käyväthän varjomme ainaisesti
Galernajan kaariportista.
Suljettujen luomien läpi
näen sinun kulkevan vierelläni,
ja kätesi kantaa aikojen loppuun
avaamatonta viuhkaani.
Siksi että seisoimme rinnatusten
ihmeiden pyhällä hetkellä,
kun Kesäpuiston ylle kasvoi
kuu kuin ylösnousseena —
Enää en joudu odottamaan
vihatun ikkunan takana
näännyttävää kohtaamista —
rakkaus on lopussa.
Olemme vapaita kumpikin,
huominen eilistä parempi
tummavetisen Nevan yllä,
tsaarin kylmän hymyn alla.
I
Вновь Исакий в облаченье
Из литого серебра.
Стынет в грозном нетерпенье
Конь Великого Петра.
Ветер душный и суровый
С чёрных труб сметает гарь…
Ах! своей столицей новой
Недоволен государь.
II
Сердце бьётся ровно, мерно.
Что мне долгие года!
Ведь под аркой на Галерной
Наши тени навсегда.
Сквозь опущенные веки
Вижу, вижу, ты со мной,
И в руке твоей навеки
Нераскрытый веер мой.
Оттого, что стали рядом
Мы в блаженный миг чудес,
В миг, когда над Летним садом
Месяц розовый воскрес, —
Мне не надо ожиданий
У постылого окна
И томительных свиданий.
Вся любовь утолена.
Ты свободен, я свободна,
Завтра лучше, чем вчера, —
Над Невою темноводной,
Под улыбкою холодной
Императора Петра.