Het ene een donderslag, zo is het net –
't komt bruisend van leven naar binnen gezet,
het lacht, het beweegt en het zindert,
het draait en het klapt onverminderd.
Het andere een kindje, gebaard door de nacht,
glipt ongezien binnen, totaal onverwacht,
het komt uit de spiegel gestrompeld,
waarop het iets akeligs mompelt.
Je hebt ook van deze: op klaarlichte dag,
en net of niet één van hen mij ook maar zag –
die over papier vrijuit stromen,
uit heldere bron voortgekomen.
En ook nog: het waaiert geheimvol maar uit –
geen klank en geen kleur, geen tint of geluid. –
het kruipt, laat in stukken zich hakken,
je krijgt het nooit levend te pakken.
En dit dan...! Ooit dronk het een druppeltje bloed,
als liefde een wicht in haar jonkheid wel doet,
en zonder een woord mij te zeggen,
verklaring of wat af te leggen.
Ik kende geen wreder, het ging ervandoor.
Het vluchtte vol onheil en strekte zijn spoor
naar verten, alleen maar te erven,
en zonder kan ik alleen... sterven.
Одно, словно кем-то встревоженный гром,
С дыханием жизни врывается в дом,
Смеётся, у горла трепещет,
И кру́жится, и рукоплещет.
Другое, в полночной родясь тишине,
Не знаю, откуда крадётся ко мне,
Из зеркала смотрит пустого,
И что-то бормочет сурово.
А есть и такие: средь белого дня,
Как будто почти что не видя меня,
Струятся по белой бумаге,
Как чистый источник в овраге.
А вот ещё: тайное бродит вокруг —
Не звук и не цвет, не цвет и не звук, —
Грани́тся, меняется, вьётся,
А в руки живым не даётся.
Но это!.. по капельке выпило кровь,
Как в юности злая девчонка — любовь,
И, мне не сказавши ни слова,
Безмолвием сделалось снова.
И я не знавала жесто́че беды́.
Ушло, и его протянулись следы
К какому-то крайнему краю,
А я без него… умираю.