De tijd stond stil. De branding ruiste blij.
Je lachte wat en sprak de afscheidswoorden:
«Tot ziens maar weer... In enig nieuwe oorden...»
Het was gelogen, want we wisten allebei
dat wij voorgoed die avond afscheid namen.
De hemel kleurde tot een paarse brand.
De zeilen bolden van het stugge want.
De meeuwenkreten klonken als een amen.
Ik staarde naar de kim, vol jammerklacht.
Het schip blonk op, voer in het avondreven
de golven in, met koppen van smaragd,
een witte zwaan, de vleugels wijd geheven.
De oeverloosheid nam haar in zich op.
En in de bleke, gouden hemelpiste
stegen opeens de massa's neveldrop
en gloeiden zinderend als amethisten.
Был тихий час. У ног шумел прибой.
Ты улыбнулась, молвив на прощанье:
«Мы встретимся... До нового свиданья...»
То был обман. И знали мы с тобой,
что навсегда в тот вечер мы прощались.
Пунцовым пламенем зарделись небеса.
На корабле надулись паруса.
Над морем крики чаек раздавались.
Я вдаль смотрел, щемящей грусти полн.
Мелькал корабль, с зарею уплывавший
средь нежных, изумрудно-пенных волн,
как лебедь белый, крылья распластавший.
И вот его в безбрежность унесло.
На фоне неба бледно-золотистом
вдруг облако туманное взошло
и запылало ярким аметистом.