Այլոց բարիքին չնախանձել,
Այսպես ես դու ինձ պատվիրում, Տեր,
Բայց զորության չափն իմ լավ գիտես,
Տենչանքս քնքուշ ինչպե՞ս սանձեմ:
Չեմ ուզում վատը մերձավորիս,
Նրա նիստուկացն ինձ չի հուզում,
Ոչ իր գյուղերն ու տունն եմ ուզում,
Ոչ իր եզներն են հարկավոր ինձ,
Ոչ մալը նրա, ոչ կալը նրա,
Ոչ ծառաները նրա բազում:
Բայց աղախի՜նը նրա եթե
Զմայլելի՜ է… Անզո՜ր եմ, Տ՜եր,
Եվ եթե կինը իր սիրառա՜տ
Հրեշտակ է ասես՝ մարմին առած,
Ես երանի եմ տալիս, Վերի՜ն,
Եվ նախանձով եմ նրան նայում:
Այդ ո՞վ է սրտին հրամայում,
Այդ ո՞վ է գերի զուր ջանքերին,
Այդ ո՞վ է դրախտն արհամարհել,
Տե՜ր, սիրո կրակն ինչպե՞ս մարել:
Հարգում – պատվում եմ մերձավորիս –
Քո պատվիրանին ականջալուր,
Բայց սիրտս քեզնից թաքուն ու լուռ
Այն հրեշտակն է տանջում նորից:
Добра чужого не желать
Ты, Боже, мне повелеваешь;
Но меру сил моих Ты знаешь —
Мне ль нежным чувством управлять?
Обидеть друга не желаю,
И не хочу его села,
Не нужно мне его вола,
На всё спокойно я взираю:
Ни дом его, ни скот, ни раб,
Не лестна мне вся благостыня.
Но ежели его рабыня,
Прелестна… Господи! я слаб!
И ежели его подруга
Мила, как ангел во плоти, —
О Боже праведный! прости
Мне зависть ко блаженству друга.
Кто сердцем мог повелевать?
Кто раб усилий бесполезных?
Как можно не любить любезных?
Как райских благ не пожелать?
Смотрю, томлюся и вздыхаю,
Но строгий долг умею чтить,
Страшусь желаньям сердца льстить,
Молчу… и втайне я страдаю.